اقتدار نمایشی در برابر اقتدار خاموش
اگه دنبال اینی که چطور مقتدر باشی، نباید فقط سبک یکی دیگه رو کپی کنی. بهتره روشی رو پیدا کنی که به شخصیت خودت نزدیکتره.
پدرخوانده یه سبک آروم و حسابشده برای نشون دادن اقتدار داره.
قبل از ادامه، بیایم فرق بین «اقتدار نمایشی» (مثل سبک مکگرگور) و «اقتدار خاموش» (سبک پدرخوانده) رو مشخص کنیم.
اقتدار نمایشی
اقتدار نمایشی پر سر و صدا، جسور و گاهی همراه با نشانههای پرخاشگری فیزیکیه—یا حتی پرخاشگری واقعی.
این نوع اقتدار معمولاً خامتره و هنوز پخته نشده.
اغلب (نه همیشه) با آدمای جوونتر، تندمزاج و تکانشی همراهه.
این سبک بیشتر احتمال داره به دردسر بیفته، توی تلهها گیر کنه یا حتی منجر به نابودی بشه.
تو پدرخوانده، این سبک رو تو سانی و بعداً وینسنت میبینی.
سبک پرخاشگرانه اغلب قدرت کمتری داره، چون معمولاً با کسایی همراهه که هنوز به اوج نرسیدن یا تازه به اوج رسیدن.
تیم گروور خیلی خوب گفته: «پر سر و صداترین آدم توی جمع، همونییه که بیشترین نیاز رو به اثبات خودش داره.»
اقتدار خاموش
روش آرومتر برای نشون دادن اقتدار، معمولاً با کسایی همراهه که مدتیه توی اوج هستن. این سبک، جدا از خلق و خوی طبیعی، از چهار ویژگی میآد:
- نیاز کم به اثبات: بیشتر آدما میدونن کی بالاست، پس نیازی به خودنمایی نیست.
- سود کم از جنجال: وقتی توی اوج هستی، انگیزهای برای بههم زدن اوضاع نداری.
- تجربه: اثر «اونجا بودم، اون کار رو کردم». این باعث میشه آرومتر باشی و حتی جذابتر به نظر بیای.
- درک اجتماعی: فهم عقلانی یا غریزی از زبان بدن قدرت و اقتدار.
تو پدرخوانده، این سبک رو تو ویتو کورلئونه (مارلون براندو) و مایکل کورلئونه (آل پاچینو) میبینی.
هنوز هیچ دیدگاهی ارسال نشده است. شما اولین دیدگاه را ارسال کنید.